Το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό έτος 2008

Η τρίτη ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης ξεκίνησε! Έχει τώρα κι' αυτή δική της σελίδα, που ενημερώνει τα μέλη της, αλλά κι' όλους εμάς, που μας ενώνει ο ίδιος πόνος : αυτός της δουλειάς μας, της εκπαίδευσης και των προβλημάτων της. Έχει λοιπόν στη σελίδα της η Γ' ΕΛΜΕ ένα ενημερωτικό κείμενο γιά τις συντάξεις, όπως αυτές διαμορφώνονται από την 1η Ιανουαρίου 2008, με 11 αλλαγές που συντελούνται από τη νέα χρονιά σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο και με παραδείγματα υπολογισμού της σύνταξης γιά εκπαιδευτικούς. Χαιρετίζουμε και στηρίζουμε τη νέα προσπάθεια ηλεκτρονικής ενημέρωσης, πού τόσο πολύ έχουμε ανάγκη. Η αναβάθμιση της επικοινωνίας με τα ηλεκτρονικά μέσα όχι μόνο δεν αντιμάχεται και δεν θέλει να υποκαθιστά τη φυσική παρουσία και εμπλοκή των πολιτών στα κοινά, αλλά αντίθετα υποβοηθεί το διάλογο και ευνοεί τη συμμετοχικότητα. Καλορίζικη η νέα εκπαιδευτική σελίδα! (http://3.elmeth.googlepages.com/home)

Καλά Χριστούγεννα!

Ένας φίλος μου έλεγε τις προάλλες: “Καλά τα καταφέραμε, τον φάγαμε κι' αυτό το χρόνο. Στείλτε τώρα και τον επόμενο, θα τον φαμε κι' αυτόν”. Πράγματι, καλά ήρθαν τα πράγματα, τουλάχιστον ως προς το χρονισμό τους. Τέλος σχολικών μαθημάτων, τέλος συνδικαλιστικής κίνησης, τέλος εκλογών, διακοπές. Αφήνουμε λοιπόν, προς το παρόν, την τρέχουσα πολιτική-συνδικαλιστική επικαιρότητα, αναβάλλουμε τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων για του χρόνου και μιλάμε λίγο για τα Χριστούγεννα. Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή η αναβολή να μας κάνει και καλό! Μέχρι του χρόνου θα έχουν ωριμάσει κι' άλλο οι σκέψεις μας και η κρίση μας κι' έτσι η εκτίμηση των πρόσφατων εκλογών θα γίνει από μεγαλύτερη απόσταση, πιο αντικειμενική, πιο ψύχραιμη, πιο κριτική.

Χριστούγεννα λοιπόν και πάλι Χριστούγεννα. Στο σχολείο μας είχαμε κι' εμείς γιορτή, όπως και σ' όλα τα σχολεία του κόσμου. Όμως σ' εμάς, στο σχολείο της Δικαστικής Φυλακής Διαβατών, ήταν οι αντιθέσεις οξύτερες, δεν περάσαμε μία “επίπεδη” γιορτή. Η συναισθηματική φόρτιση, που ούτως ή άλλως συνοδεύει τις χριστουγεννιάτικες γιορτές, διογκωμένη πολλαπλά μέσα από τα κυκλώματα του ενισχυτή της φυλακής, έδωσε διπλό αποτέλεσμα: Από τη μία μεριά ένωσε τους μαθητές μας στην ομαδική προσπάθειά τους να οργανώσουν την όλη εκδήλωση κι' από την άλλη απελευθέρωσε το μήνυμά τους, αυτό που θέλησαν να στείλουν στον “έξω κόσμο” μέσω των προσκεκλημένων επισκεπτών μας που παρακολούθησαν τη γιορτή.

Και καλή χρονιά σε όλους!

Άννα Ρογδάκη και Βασίλης Μπάνος

Οι εκλογές της ΕΛΜΕ

Το μήνυμα των ημερών είναι η αλληλεγγύη. Αυτή που οδήγησε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων στην κοινή απεργιακή κινητοποίηση γιά την κοινωνική ασφάλιση. Αυτή τη φορά δεν αισθανθήκαμε τη μοναξιά ενός κλάδου, που εκτός από τον κύριο αντίπαλο, έχει αντιμέτωπους και άλλους συμπολίτες. Συμπολίτες που οι κυρίαρχες πολιτικές εύκολα κατάφερναν να αποπροσανατολίσουν, γονείς των μαθητών μας, που μας εμπιστεύονται τη μόρφωση των παιδιών τους, αλλά στην ώρα της απεργίας των εκπαιδευτικών μπερδεμένοι στρέφονται εναντίον μας, θύματα κι' αυτοί ενός αδηφάγου καθωσπρεπισμού των μέσων μαζικής χειραγώγησης. Αυτή τη φορά ήμασταν όλοι μαζί και καμία προπαγάντα δεν στάθηκε ικανή να κλονίσει τη λαϊκή ομοθυμία. Φάνηκε λοιπόν ότι το σύστημα της διαστρέβλωσης και του αποπροσανατολισμού έχει κι' αυτό τα όριά του. Κι' ακόμη ότι η έννοια της αλληλεγγύης των γενεών, η πεμπτουσία της κοινωνικής ασφάλισης, είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των πολιτών.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα λοιπόν της ενότητας, αλληλεγγύης και ομοψυχίας πάμε γιά εκλογές στην ΕΛΜΕ. Και κάτι ακόμη : μιά τάση ανανέωσης αρχίζει να αχνοφαίνεται. Γιά πρώτη φορά στον απολογισμό του απερχόμενου Δ.Σ. υπάρχουν και σημεία κριτικής, πέρα από τα καθιερωμένα (και εν πολλοίς τυποποιημένα) “επιτεύγματά” του. Το μέγα ζητούμενο παραμένει ο βαθμός αφύπνισης και συμμετοχής των εκπαιδευτικών στις διαδικασίες του σωματείου. Αυτό θα το δείξει η αμέσως επόμενη περίοδος, που προδίδει πάντως μιά κρυφή δυναμική προς την κατεύθυνση της ενότητας και της αλληλεγγύης. Προς το παρόν παραθέτω ένα επίκαιρο κείμενο του Τ. Μηταφίδη, που δημοσιεύτηκε χθές στον Αγγελιοφόρο, έτσι, γιά ανακεφαλαίωση των πρόσφατων γεγονότων και εν αναμονή των εξελίξεων.

Μπροστά στις εκλογές των ΕΛΜΕΘ

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη, εκπαιδευτικού-συνδικαλιστή

Οι εκλογο-απολογιστικές γενικές συνέλευσεις των ΕΛΜΕ-Θ γίνονται στον απόηχο της Γενικής Απεργίας των ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ, στην οποία συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Μια απεργία-δημοψήφισμα καταδίκης της κυβέρνησης, που έχει ήδη τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» με την παραίτηση Μαγγίνα.

Η «μητέρα όλων των μαχών» για το δικαίωμα στην Καθολική Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και την υπεράσπιση του Κοινωνικού Κράτους από την ιδιωτικοποίηση πρέπει να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί. Είναι ο μόνος δρόμος όχι μόνο για να αποτρέψουμε τα χειρότερα που επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά και για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων μετά το 1990.

Οι γενικές συνελεύσεις πραγματοποιούνται σε μια περίοδο νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων σ’ όλο τον κόσμο που απειλούν ή κατεδαφίζουν κοινωνικά, εργασιακά, συλλογικά και δημοκρατικά δικαιώματα στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».

Το ίδιο δόγμα κυριαρχεί και στο κείμενο «διαβούλευσης για τα σχολεία του 21^ου αιώνα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς διαπνέεται από τη «Στρατηγική της Λισσαβόνας». Αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια αποδιάρθρωσης και αναδιατύπωσης των εννοιών μάθηση και εκπαίδευση, ώστε να ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες της αγοράς και της «απασχολησιμότητας».

Τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να αντισταθούν όχι μόνο στις κυβερνητικές–κομματικές παρεμβάσεις αλλά και στο συντηρητισμό και τη γραφειοκρατική ρουτίνα. Να ανοίξουν νέους δρόμους επικοινωνίας και συμμετοχής του κλάδου στις αποφάσεις, αρχίζοντας από τα «κύτταρα» των ΕΛΜΕ, τους Συλλόγους Διδασκόντων, που πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στο πλαίσιο των συλλογικών-δημοκρατικών διαδικασιών του συνδικάτου. Να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των ανέργων και υποαπασχολούμενων συναδέλφων στη ζωή των ΕΛΜΕ.

Η μεγάλη πρόκληση για το σ.κ. των εκπαιδευτικών δεν είναι ούτε η διαχείριση της μιζέριας του Δημόσιου Σχολείου, που μετατρέπει τον κλάδο σε συνυπεύθυνο μιας πολιτικής που αποφασίζεται ερήμην και εις βάρος του. Ούτε επίσης ο εγκλωβισμός του σε έναν αδιέξοδο "πόλεμο χαρακωμάτων", που το εμποδίζει να σφυρηλατήσει κοινωνικές συμμαχίες. Το σ.κ. των εκπαιδευτικών πρέπει να ανοίξει το δρόμο σε ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ που θα συσπειρώνει εργαζόμενους και νεολαία, προβάλλοντας τη δική του, αντίπαλη προς το «σχολείο της αγοράς», πρόταση: την ΕΝΙΑΙΑ 12ΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Ένα πολυδύναμο-πολυκλαδικό-διαπολιτισμικό σχολείο. Ένα σχολείο όπου η Γενική και η Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση θα αλληλοσυμπληρώνονται, παρέχοντας όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζονται οι νέοι στον αγώνα της ζωής.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως», 16/12/07

Κάτι τρέχει στην ΕΛΜΕ

Εν μέσω προπαρασκευής της εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης, προετοιμασίας των ψηφοδελτίων, ενημερωτικών επισκέψεων στα σχολεία και ενώ έχουμε μπεί γιά τα καλά στο “Έτος του Ασφαλιστικού”, συνειδητοποιώ ότι κάτι έχει αλλάξει. Μέσα από το βαρύ κλίμα της σύγκρουσης με την κυβερνητική εμμονή αχνοφαίνεται μιά σιωπηρή συμπόρευση. Οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία τους δεν πολυμιλάνε, μόνο σοβαροί και χωρίς ρητές συμφωνίες μεταξύ τους, φαίνεται να τραβούν τον ίδιο δρόμο, αυτόν της άμυνας. Μερικά από τα πιό ενεργά μέλη της ΕΛΜΕ, από κείνους που παρευρίσκονται τακτικά στις συνεδριάσεις του ΔΣ, συναντηθήκαμε τις προάλλες σ' ένα καφέ του κέντρου και χωρίς βαρύγδουπους τίτλους (“Απεργιακή Επιτροπή”, ή “Επιτροπή Αγώνα” κλπ) βάλαμε πλάνο να υλοποιήσουμε τις πρόσφατες αποφάσεις του ΔΣ. Η ένταξή μας σε διαφορετικά ψηφοδέλτια των επερχόμενων εκλογών του σωματείου δεν αποτελεί πιά εμπόδιο, η κοινή μας υπόθεση είναι αυτή που μετράει. Η στήριξη της απεργίας του Νοέμβρη, η διοργάνωση του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και η συμμετοχή του εκπαιδευτικού κινήματος στην πανελλαδική απεργία της 12 του Δεκέμβρη αναδείχτηκαν αβίαστα σε κοινό μας τόπο. Είναι, άραγε, η επαπειλούμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος η γενεσιουργός αιτία της αλληλεγγύης; Άρχισε να ωριμάζει μεταξύ μας η αντίληψη της ενότητας; Ή μήπως συμβαίνουν μαζί και τα δύο;

Η αντιπαράθεση γιά το ασφαλιστικό δημιουργεί κατάλληλη συγκυρία γιά συνειδητοποίηση της έννοιας της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Γιατί το ασφαλιστικό σύστημα ακριβώς αυτή την έννοια πραγματώνει. Την ερχόμενη Κυριακή στις 9. του Δεκέμβρη στις 11.30 το πρωί οι ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης συνδιοργανώνουν (σε μιά ακόμη έκφραση συμπόρευσης) ένα επίκαιρο Εργαστήρι Κοινωνικής Ασφάλισης στο Πολυδύναμο Κέντρο Νέων του Δήμου Νεάπολης. Ο ένας από τους συνομιλητές του εργαστηρίου, ο Άγγελος Στεργίου, καθηγητής του Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλισης στη Νομική Θεσσαλονίκης, μου έστειλε ένα κείμενο, θέλοντας να σηματοδοτήσει προκαταβολικά την αντίληψή του. Το παραθέτω αυτούσιο, έχοντας την αίσθηση ότι αυτή η αλληλεγγύη, γιά την οποία μιλάει ο Στεργίου, περνάει μέσα από όλους τους συναδέλφους μου, αλλά δε μένει εκεί. Προχωράει παραπέρα σ' όλους τους εργαζόμενους και τους ενώνει. Μήπως λοιπόν δεν τρέχει κάτι μόνο στην ΕΛΜΕ, αλλά αυτό το "κάτι" διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία;

Ορίστε και το κείμενο:

ΝΑ ΞΑΝΑΣΚΕΦΘΟΥΜΕ

ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

του Άγγελου Στεργίου

καθηγητή Νομικής ΑΠΘ

- Κρίση νομιμοποίησης

Η συζήτηση για την κοινωνική ασφάλιση δεν εξαντλείται στην «ανάγκη αποκατάστασης της μακροχρόνιας δημοσιονομικής ισορροπίας». Το μεταρρυθμιστικό μας μένος δεν πρέπει να περιοριστεί στη διατήρηση ενός βιώσιμου συστήματος. Εκείνο που αποτελεί τη μοναδικότητα του θεσμού, είναι οι ουμανιστικοί του σκοποί. Άλλωστε, η βιωσιμότητα αποτελεί μια σχετική έννοια. Δεν έχει ούτε αντικειμενικό ούτε επιστημονικά συγκροτημένο περιεχόμενο. Εξαρτάται από αυτό που θέλουμε να μείνει βιώσιμο. Ειδικότερα, η βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης συναρτάται από τους πόρους που διαθέτει μια κοινωνία για τη διατήρησή της. Τίποτα δεν εμποδίζει τη διάθεση ενός μεγαλύτερου μέρους του ΑΕΠ, προκειμένου να ικανοποιηθεί ένα όλο και πιο εκτεταμένο δικαίωμα στην υγεία, τη σύνταξη, την επιδότηση ανεργίας, κ.α. Η βιωσιμότητα μετατρέπεται σε πρόβλημα, από τη στιγμή που επιχειρείται να διατηρηθεί ένα διευρυμένο σύστημα κοινωνικής προστασίας, χωρίς να ασκείται καμία πίεση σ’ επίπεδο ανεύρεσης πρόσθετων πόρων.

Η δική μας εκκίνηση είναι οι αξίες της κοινωνικής ασφάλισης. Ο κόσμος είναι γεμάτος από «πρέπει», που επιζητούν την πραγμάτωσή τους. Τίποτα δεν είναι εξαρχής δεδομένο. Η κανονιστική προσέγγιση είναι ένα εγχείρημα χειραφέτησης από ένα χυδαίο πραγματισμό. Έγκειται στο να αντιπαραθέσουμε μια εναλλακτική οπτική στην προσπάθεια αποδόμησης των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Όλα εξαρτώνται από το «πώς» θέλουμε την κοινωνική ασφάλιση. Και το «τι» θέλουμε εξαρτάται από τις αξίες μας, τις προτεραιότητές μας, τα προτάγματά μας.

Επιμένω ότι αν πρόκειται για κρίση, αυτή δεν είναι πρώτιστα οικονομικής φύσης. Πρόκειται περισσότερο για μια κρίση νομιμοποίησης. Αμφισβητούνται κατά βάση τα ίδια τα θεμέλια κι οι αξίες της κοινωνικής ασφάλισης. Γι’ αυτό επείγει να επιστρέψουμε στο αξιακό τοπίο του θεσμού.

- Η θεώρηση της κοινωνικής ασφάλισης ως απλού οικονομικού βάρους

Η παγκοσμιοποίηση προκαλεί τριγμούς στο οικοδόμημα της κοινωνικής ασφάλισης. Το οικονομικό επιβάλλει τους όρους του στο κοινωνικό. Πρυτανεύει η ιδέα του περιορισμού των δημόσιων ελλειμμάτων. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει επικρατήσει ένας δημοσιονομικός συντηρητισμός. Σε όλο τον κόσμο, το μέλημα των οπαδών του είναι να επιβληθεί μια μακροοικονομική σταθερότητα, χωρίς να αξιολογείται αυτή σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικών στόχων. Σε αυτή την τάξη των ιδεών, η κρίση της κοινωνικής ασφάλισης μετατρέπεται σε καθαρά δημοσιονομικό πρόβλημα. Σκοπός πλέον των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων δεν είναι ένας νέος κοινωνικός σχεδιασμός του θεσμού, αλλά η μείωση της συμμετοχής του κράτους στη χρηματοδότησή του. Στα μάτια των μεταρρυθμιστών, το κράτος πρέπει να αποτινάξει από πάνω του το σαράκι της κοινωνικής ασφάλισης, ενός πεδίου που μετράει μόνο μαύρες τρύπες.

Από το 1990 η κοινωνική ασφάλιση και το δίκαιό της έχουν μπει, στην Ελλάδα, σε τροχιά «δημοσιονομικού συντηρητισμού» και νέο-φιλελεύθερων πολιτικών. Μάλιστα, πρόσφατα συναντάμε το εξής πρωτόγνωρο φαινόμενο : ασφαλιστικός νόμος να αποβλέπει σε επιχειρηματικούς στόχους. Πράγματι, ανατρέχοντας στην αιτιολογική έκθεση του ν. 3371/05 για το Ε.Τ.Α.Τ. (Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Τραπεζοϋπαλλήλων), εντοπίζουμε ανάμεσα στους στόχους του την εφαρμογή των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων στα Πιστωτικά Ιδρύματα. Έτσι, ομολογείται ανοικτά ότι η επίλυση του ασφαλιστικού ζητήματος των τραπεζοϋπαλλήλων έγινε πρωτίστως για την αποδέσμευση των πιστωτικών ιδρυμάτων από τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις.

- Η ραχοκοκαλιά της κοινωνικής ασφάλισης : οι αξίες της

Σε μια προσπάθεια απομάγευσης του κόσμου διαφαίνεται ότι υπάρχει ένας πλουραλισμός αξιών σχετικά με την κατανομή των πόρων. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από ανταγωνισμούς και αντιπαλότητες. Οι αδικίες της αγοραίας αναδιανομής ως ένα βαθμό διορθώθηκαν με την παρέμβαση του (κοινωνικού) κράτους. Ειδικότερα, η κοινωνική ασφάλιση συγκροτήθηκε πάνω σε συλλογικές αξίες κι ήταν ένας τρόπος άσκησης της κοινωνικής αλληλεγγύης, μέσω της κάλυψης κοινωνικών κινδύνων.

Σήμερα, η κοινωνική ασφάλιση απειλείται να αλωθεί από αντίπαλες αξίες. Ο εκσυγχρονισμός της επιχειρείται προς την κατεύθυνση μιας νέας κατανομής ευθυνών ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. Προοιωνίζεται ότι το άτομο θα υποχρεωθεί να επωμιστεί κι αυτό το βάρος των κοινωνικών κινδύνων, αναγκασμένο να συμπληρώσει το (λιγότερο ή περισσότερο επαρκές) εισόδημα που θα του διασφαλίζει το δημόσιο σύστημα. Προβάλλεται ως αντίδοτο η επιστροφή σε αξίες που πρεσβεύουν οι libertarians, δηλαδή στο laisser-faire και το ελάχιστο κράτος.

- Αλληλεγγύη

Ένα από τα θεμέλια της κοινωνικής ασφάλισης είναι η αλληλεγγύη. Όλος ο μηχανισμός της μετουσιώνει πρωταρχικά την αξία αυτή. Η σύνδεση της αλληλεγγύης με την κοινωνική ασφάλιση προέκυψε από την ίδια την ιστορία του θεσμού. Η κοινωνική ασφάλιση αναδύθηκε ως λύση στο «κοινωνικό ζήτημα», ως αναδιατύπωση της ισορροπίας ανάμεσα στην εργασία και την ιδιοκτησία, που πρότεινε η νεωτερικότητα. Πράγματι, η αλληλεγγύη που πραγματώνεται με το κράτος πρόνοιας, δεν εκφράζει παρά την προσπάθεια εξεύρεσης μιας επωφελούς ισορροπίας ανάμεσα στην οικονομία της αγοράς και την παρέμβαση του κράτους για τη βελτίωση των όρων ζωής.

Ανάλογα με το επίπεδο εκδήλωσής της, η αλληλεγγύη στην κοινωνική ασφάλιση διαμορφώνεται εθνικά ή/ και επαγγελματικά. Γενικά, τα δύο αυτά επίπεδα αλληλεγγύης, επαγγελματικό (με βάση το επάγγελμα) και εθνικό (με βάση την κοινωνική ιδιότητα του πολίτη), στην εξέλιξη του θεσμού, συγχωνεύτηκαν κι επικαλύφθηκαν αμοιβαία. Η κοινωνική ασφάλιση (ασφάλεια) συμπληρώνει την επαγγελματική μ’ εθνική αλληλεγγύη. Πράγματι, οι κορπορατισμοί δεν προάγουν την κοινωνική συνοχή. Από την άλλη πλευρά, η πολύ γενική αλληλεγγύη δεν επιτρέπει να εκτιμήσουμε την αξία της. Κι αυτό γιατί διαχέεται εύκολα, με συνέπεια να μην είναι διακριτή στους αποδέκτες των παροχών.

Η αλληλεγγύη δεν σημαίνει μόνο μεταφορά πόρων μέσα στην ίδια γενιά. Το αίτημα της αλληλεγγύης εκδηλώνεται κι ανάμεσα σε περισσότερες γενεές. Επειδή μέσω κοινωνικής ασφάλισης μεταφέρονται πόροι από τους ενεργούς στους συνταξιούχους, οι δεσμοί ανάμεσα στις γενεές θα πρέπει να στηρίζονται στις αξίες της αμοιβαιότητας και της αλληλεγγύης. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή οδηγεί σε διάρρηξη του συμβολαίου και σε μια αντιπαλότητα που είναι ικανή να καταστρέψει γενικά όλους τους κοινωνικούς ιστούς. Πράγματι, όταν δεν υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους νέους και τους ηλικιωμένους, δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους αλληλεγγύη.

- Ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Η κοινωνική ασφάλιση, επιτρέποντας να μείνει «ο πυρήνας της προσωπικότητας του ανθρώπου» ανέπαφος, υπηρετεί τον ως άνω απόλυτο σκοπό. Πράγματι, με την άμβλυνση των ανισοτήτων και την εγγύηση των μέσων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, ο εν λόγω θεσμός προστατεύει την ίδια την αξία του ανθρώπου. Η οικοδόμηση προστατευτικού διχτύου αποτρέπει την πτώση του ανθρώπου σ’ επίπεδο «μέσου» και τον υποβιβασμό του σε αντικείμενο. Αντίθετα, σ’ ένα περιβάλλον κοινωνικής ανασφάλειας, η ζωή κινδυνεύει να μην είναι ανθρώπινη. Ο ανασφαλής δεν έχει αυτοεκτίμηση, ούτε σέβεται τους άλλους.

- Κοινωνική δικαιοσύνη

Η κοινωνική ασφάλιση, όπως εξελίχθηκε ιστορικά και διαπλάστηκε από τα διεθνή κείμενα, εκφράζει την κοινωνική δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη μπορεί να γίνει αντιληπτή είτε ως μια σχέση «δούναι και λαβείν» (ανταποδοτική δικαιοσύνη), είτε ως κατανομή δικαιωμάτων και πλεονεκτημάτων σε ορισμένη κατηγορία προσώπων (διανεμητική δικαιοσύνη). Κι οι δύο αυτές όψεις της δικαιοσύνης ενυπάρχουν στην κοινωνική ασφάλιση. Πράγματι, ο θεσμός αυτός συνδυάζει δύο εξειδικεύσεις του γενικού ερωτήματος «τι θεωρείται δίκαιο» : στον καθένα «ανάλογα με την εργασία του» -που υπονοεί ότι ο καθένας θα προστατευτεί ανάλογα με την αξία του- και συγχρόνως στον καθένα «ανάλογα με τις ανάγκες του». Στην κοινωνική ασφάλιση, η κατανομή βάσει της συμβολής του καθενός συναντά τη συμμετοχή στις παροχές ανάλογα με τις ανάγκες. Η ανταμοιβή για τη δημιουργία κοινωνικού πλούτου διορθώνεται με την ικανοποίηση αναγκών. Το κριτήριο της αξίας συγχέεται μ’ εκείνο της ανάγκης σε μια δοσολογία που είναι ιστορικά και πολιτικά διαπραγματεύσιμη.

- Ισότητα

Η κοινωνική ασφάλιση δεν σταματά μόνο σε μια ισότητα με βάση τη συμβολή του καθενός. Προσπαθεί να λάβει υπ’ όψιν της εκείνες τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες από τις οποίες πηγάζει η άνιση –από άποψη τόσο αμοιβής όσο και πρόσβασης- συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Έτσι, για να μειώσει τις κοινωνικές (ουσιαστικές) ανισότητες, ο εν λόγω θεσμός ακολουθεί μια άνιση μεταχείριση υπέρ εκείνων που έχουν περισσότερο ανάγκη και σε βάρος εκείνων που δικαιούνται αναλογικά περισσότερα. Η κοινωνική ασφάλιση τείνει στη μείωση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων κι όχι στην κατάργησή τους. Δικαιολογεί τις ανισότητες που διαιωνίζει η οικονομία της αγοράς, αλλά ταυτόχρονα τις αμβλύνει, στο βαθμό που απειλούν τη διαβίωση του ατόμου. Για να είμαστε ωστόσο πιο ακριβείς, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η κοινωνική ασφάλιση πέτυχε μια ασθενική αναδιανομή του εισοδήματος. Χωρίς να επηρεάσει την ιεραρχική δομή της κοινωνίας, στηρίχθηκε μεταπολεμικά κυρίως στην οικονομική συγκυρία της ανάπτυξης. Είναι ανάγκη να αξιολογήσουμε τον αναδιανεμητικό ρόλο της κοινωνικής ασφάλισης με βάση ένα επιθυμητό μέτρο, γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να την προσαρμόσουμε προς τα άνω.

Αυτή η ουσιαστική ισότητα κατηγορείται σήμερα ότι αποθαρρύνει την απασχόληση. Εκείνος που επωφελείται της διανομής, δεν βρίσκει κίνητρα για να επιτείνει τις παραγωγικές του προσπάθειες. Με την κρίση του κοινωνικού κράτους όλο και περισσότερο αμφισβητείται η μορφή αυτή της ισότητας. Η ισότητα περιορίζεται στη αναλογική, γεωμετρική ισότητα. Με άλλα λόγια, αποτέλεσμα της αξιακής κρίσης του θεσμού είναι η επικράτηση της αμιγούς ανταποδοτικής (αναλογιστικής) ισότητας.

- Ισότητα φύλων

Η ισότητα φύλων δεν είναι η ανταμοιβή της υπάρχουσας ανισότητας. Είναι μια διηνεκής προσπάθεια ίσων κοινωνικών ρόλων και ίσων ευκαιριών. Ό,τι συντηρεί την ανισότητα, ακόμη κι αν είναι ευνοϊκό για τις γυναίκες, θα πρέπει να καταργηθεί. Οι θετικές δράσεις υπέρ των γυναικών νοούνται προς την κατεύθυνση βελτίωσης της ικανότητας των γυναικών να ανταγωνίζονται τους άνδρες στην αγορά εργασίας και να ακολουθούν σταδιοδρομία υπό συνθήκες ισότητας με αυτούς.

Το συγκρότημα ΤΕΕ της Σταυρούπολης

Χθές πήγα με την Α. Ρογδάκη ενημερωτική επίσκεψη στο ονομαζόμενο “συγκρότημα της Σταυρούπολης”, που φιλοξενεί τέσσερα τεχνικά σχολεία. Ο σύλλογος διδασκόντων του “μεγάλου” πρωϊνού ΕΠΑΛ σε πλήρη απαρτία στριμωγμένος σε έναν άθλιο χώρο μας υποδέχτηκε επιφυλακτικά και μας άκουσε προσεκτικά – στην αρχή. Λέω “στην αρχή”, γιατί πολύ σύντομα ξέσπασε σε μιά θυελλώδη κριτική της ομοσπονδίας, του σωματείου, του προεδρείου και τελικά των δύο εκπροσώπων του που επισκέπτονταν το σχολείο. Είχαν δίκιο; Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τις πραγματικές αιτίες της οργής των εξήντα και πλέον απελπισμένων συναδέλφων μας, που δίνουν την καθημερινή τους μάχη στο διαβόητο “συγκρότημα της Σταυρούπολης”; Ποιός δεν κατανοεί την απελπισία του δασκάλου, που εκπληρώνει το παιδαγωγικό του καθήκον σ' ένα σχολείο που συνδυάζει την καταθλιπτικότητα μιάς φυλακής, την εγκατάλειψη ενός παλιού καπνομάγαζου, το ασφυκτικό στριμωξίδι μιάς αποθήκης, την ανασφάλεια ενός ερειπίου; Ποιός δεν αισθάνεται βαθύ σεβασμό απέναντι στο δάσκαλο, που επιμένει στο χρέος του, ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Ε, λοιπόν όχι, δεν είμαι εγώ αυτός. Είναι η πολιτεία, που δεν τον σέβεται. Είναι αυτή, που καταφρονεί βαθειά και τους δασκάλους και τους μαθητές τους, διαιωνίζοντας το δράμα του εκπαιδευτηρίου τους. Κατά σύμπτωση, είναι αυτή η ίδια, που ευθύνεται γιά την συνολική ανασφάλεια, που επικρατεί στην τεχνική εκπαίδευση. Όμως εδώ, στο συγκρότημα της Σταυρούπολης, η ανασφάλεια της τεχνικής εκπαίδευσης δεν αθροίζεται απλά στην ανασφάλεια του εκπαιδευτηρίου. Εδώ η ανασφάλεια μεγενθύνεται με δραματικό τρόπο από την κατάσταση του κτιρίου. Ή μήπως κάνουμε λάθος;

Μήπως δεν στοιβάζονται οι μαθητές του σε μικρές αίθουσες, πρόχειρα χωρισμένες με νοβοπάν; Μήπως δεν υπάρχουν “περιφερόμενα τμήματα”, που καραδοκούν γιά να καταλάβουν την αίθουσα του τμήματος που λείπει ταξίδι γιά γυμναστική; Μήπως το συγκρότημα έχει γυμναστήριο; 'Η είναι ψέμα ότι οι μαθητές πρέπει να μετακινούνται γιά την ώρα της γυμναστικής από το σχολείο τους στο ΕΑΚ Σταυρούπολης διασχίζοντας κεντρικούς δρόμους με κίνδυνο ατυχημάτων; Να μιλήσουμε γιά άλλους ζωτικούς χώρους, αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, ή μήπως είναι περιττή πολυτέλεια; Μήπως η ηχομόνωση είναι κι' αυτή περιττή πολυτέλεια γιά το τεχνικό σχολείο; Η μήπως η ηχορρύπανση της οδού Λαγκαδά δεν εμποδίζει το μάθημα που απευθύνεται στους μαθητές του; Ίσως θα πρέπει να συνηθίσουν οι μαθητές και οι δάσκαλοι να κλείνουν ερμητικά τα παράθυρα, γιά να μειώσουν κάπως το θόρυβο και να συμφιλιωθούν με το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” τις ζεστές μέρες. Όσο γιά τις κρύες και βροχερές μέρες καλό θα είναι να αποφεύγουν τις ρωγμές της ταράτσας. Να μιλήσουμε λοιπόν τώρα γιά την καθαυτή ασφάλεια του κτιρίου, γιά τη στατικότητά του; Γιά τον ανομολόγητο φόβο τυχόν εγκλωβισμού στα υπόγεια εργαστήρια σε περίπτωση φωτιάς ή σεισμού; Δέχονται οι μηχανικοί της νομαρχίας να βεβαιώσουν ενυπόγραφα τη στατικότητα του κτιρίου; Πως μετατρέπεται μιά καπναποθήκη, που κρίθηκε ακατάλληλη ως καπναποθήκη, σε κατάλληλο σχολικό κτίριο; Γιατί άραγε η ανησυχία γιά τη στατικότητα, που πλανάται στην εκπαιδευτική κοινότητα του συγκροτήματος, να συνδέεται με το ερώτημα της μεταγενέστερης κατασκευής του κεντρικού εσωτερικού κλιμακοστασίου μέσα από τομές των πλακών των ορόφων; Ή με το τοιχίο του ισογείου που πρόσφατα καταργήθηκε γιά να καταστεί δυνατή η πρόσβαση προς τα εργαστήρια; Μήπως η ανησυχία της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι κι' αυτή περιττή πολυτέλεια;

Φαίνεται πάντως, ότι το κόστος της μακρόχρονης μίσθωσης του ακινήτου αυτού δεν εκτιμήθηκε ως περιττή πολυτέλεια γιά τη στέγαση των τεχνικών σχολείων. Ενδιαφέρουσα θα ήταν ίσως η αντιπαραβολή του κόστους της πολυετούς μίσθωσης αυτού του κτιρίου με το κόστος κατασκευής του νέου κτιρίου στη μονή Λαζαριστών, που προορίζεται να στεγάσει το συγκρότημα. Αλήθεια, γιά τη φετινή σχολική χρονιά δεν είχε συμφωνηθεί “τελειωτικά” μετά από πολλές περιπέτειες η παράδοση του κτιρίου αυτού; Πότε θα παραδοθεί; Ουδείς δύναται να αποφανθεί μετά βεβαιότητος. Προς το παρόν εικάζεται ότι η επίλυση του ζητήματος της ανάθεσης του μηχανολογικού εξοπλισμού σε μία από τις ερίζουσες εταιρίες θα επιταχύνει τις εξελίξεις.

Τί συμπέρασμα να βγάλω από όλα αυτά; Ήταν δίκαια η οργή των συναδέλφων; Ήταν η αδυναμία του συνδικάτου, που έφταιξε; Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα άν είχαμε μιά παντοδύναμη ομοσπονδία στηριγμένη σε μαζικές, ισχυρές ΕΛΜΕ. Γιατί ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, εννοώ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί. Και οφείλουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να παλαίψουμε. Να μην επαναπαυόμαστε λοιπόν, επειδή στις περασμένες εκλογές είχαμε αναθέσει τη διοίκηση του συνδικάτου σε κάποιους άλλους. Γιατί ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι είμαστε οι “άλλοι”. Εμείς σηκώνουμε το καθημερινό φορτίο της ΠΑΙΔΕΙΑΣ και οφείλουμε να έχουμε ταυτόχρονα και την ευθύνη της διαχείρισης του συνδικάτου.

ΕΜΕΙΣ, όχι οι άλλοι ...

Όλοι μαζί!

Όλοι –δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί- θα είμαστε πάλι μαζί τη Δευτέρα στον κοινό αγώνα για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και για να αποκτήσει η Δημόσια Εκπαίδευση τη θέση που της αξίζει.
Πολλά είναι τα προβλήματα που έφερε μαζί της η καινούρια σχολική χρονιά. Ελλείψεις σε προσωπικό, καθυστερήσεις στα βιβλία αλλά και ελλείψεις που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα (ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ), αναβολή της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης αλλά και της Ενισχυτικής Διδασκαλίας, αβεβαιότητα στους καθηγητές των τεχνικών ειδικοτήτων αλλά και των γενικών μαθημάτων στα ΕΠΑΛ και στα ΕΠΑΣ σε σχέση με το νέο εργασιακό καθεστώς που φαίνεται να βρίσκεται «προ των πυλών», καρατομήσεις διευθυντών για χάρη των «ημετέρων».
Και, επιπλέον, για άλλη μία φορά μείωση των δαπανών για την Παιδεία, μείωση του μισθού μας αλλά και ένα καινούριο ασφαλιστικό που θα μειώσει τις συντάξεις μας, θα αυξήσει τα όρια ηλικίας και θα μας στείλει –όλους μαζί αυτή τη φορά- στην ιδιωτική ασφάλιση.
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή! Γιατί τώρα δεν είμαστε μόνοι μας, γιατί αυτήν τη στιγμή δεν διακυβεύεται μόνο η επιβίωση μας αλλά και η επιβίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι μαζί μας όλη η κοινωνία! Γιατί η εκπαίδευση είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας! Εμείς απλώς πρέπει να μπούμε μπροστά με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε κάθε φορά που διακυβέβονταν τόσο σοβαρά ζητήματα. Με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε και πέρισυ για το άρθρο 16! Και όχι μόνο τη Δευτέρα αλλά και στις 12 του Δεκέμβρη και κάθε φορά που θα χρειάζεται. Μόνο που αυτή τη φορά θα είμαστε περισσότεροι! Και θα νικήσουμε γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Η κρίση των διευθυντών

Χθές το βράδυ έγινε συνάντηση των Δ.Σ. των πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης με τους αιρετούς του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια της Θεσσαλονίκης. Οι αιρετοί μας ενημέρωσαν γιά το αποτέλεσμα της επιλογής διευθυντών των σχολείων και γιά τη στάση που αυτοί κράτησαν ως εκπρόσωποι του κλάδου. Στη συζήτηση που ακολούθησε ακούστηκαν μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, όπως αυτή του συναδέλφου Πάνου Ρακιτζή, ο οποίος με μιά πρώτη ανάγνωση των βαθμολογιών διαπίστωσε μιά σαφή τάση σχετικά με τους υποψηφίους διευθυντές, που υπήρξαν πρόσφατα και υποψήφιοι παραταξιακών ψηφοδελτίων κατά τις αρχαιρεσίες της ΕΛΜΕ, του συνεδρίου της ΟΛΜΕ, αλλά και κατά τις εκολογές των αιρετών. Οι υποψήφιοι των ψηφοδελτίων της ΔΑΚΕ έλαβαν βαθμολογία κατά μέσο όρο 19,1 μονάδες, οι υποψήφιοι της ΠΑΣΚ έλαβαν κατά μέσο όρο 17,5 μονάδες και εκείνοι των ψηφοδελτίων των ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ και της ΕΝΟΤΗΤΑΣ έλαβαν κατά μέσο όρο μόνο 6,1 μονάδες. Τα στοιχεία αυτά αφορούν τους εκπαιδευτικούς – υποψήφιους διευθυντές της Β' ΕΛΜΕΘ. Το φαινόμενο αυτό δεν παρατηρήθηκε στους υποψήφιους διευθυντές που είναι ήδη εκλεγμένοι στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ, ούτε σ' αυτούς που είχαν εκλεγεί στο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ο Π. Ρακιτζής δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε μιά γενικότερη εκτίμηση του φαινομένου αυτού σε σχέση και με τις άλλες τέσσερις ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης και μάλιστα συσχετίζοντας το σημερινό αποτέλεσμα με τους πίνακες του 2002. Τότε, βέβαια, οι όροι ήταν διαφοροποιημένοι (αντεστραμμένοι), όπως μας είπε, γιά τους υποψηφίους της ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, ωστόσο οι υποψήφιοι των άλλων ψηφοδελτίων είχαν λάβει και τότε αντίστοιχες με τις τωρινές χαμηλές βαθμολογίες.

Αλλά και άλλοι συνάδελφοι, όπως ο Ν. Αγαθαγγέλου και ο Τ. Μηταφίδης, παρατήρησαν ένα άλλο παρόμοιο φαινόμενο. Οι υποψήφιοι διευθυντές που είχαν υψηλή βαθμολογία λόγω αυξημένων μετρήσιμων προσόντων, έλαβαν χαμηλή βαθμολογία στη συνέντευξη, ενώ αντίθετα εκείνοι που είχαν χαμηλά μετρήσιμα προσόντα, διέπρεψαν στη συνέντευξη. (Υπενθυμίζω ότι στην τελική βαθμολογία συνυπολογίζονται τα τυπικά - μετρήσιμα προσόντα και η συνέντευξη). Τί να δείχνουν, άραγε, αυτά τα φαινόμενα ή αλλιώς, τί θέλει να πεί ο ποιητής;

Καλή αρχή!

Αφού βασανίσαμε γιά λίγο την ιδέα, την βάλαμε μπρός. Στη βράση κολλάει το σίδερο, σκεφτήκαμε. Αυτό το ιστολόγιο αρχικά προορίζεται να γίνει ο χώρος ανταλλαγής σκέψεων, ιδεών ή/και πληροφοριών των εκπαιδευτικών της Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Και μετά; Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ξεκινώντας βρεθήκαμε μπροστά σε διλήμματα. Τί είδους επικοινωνία θέλουμε να εγκαινιάσουμε; Με ποιούς θέλουμε να επικοινωνήσουμε; Θέλουμε κάτι να πούμε στους άλλους, θέλουμε να διαβάσουμε τις σκέψεις των άλλων ή μήπως θέλουμε και τα δύο; Τί θέλουμε να πούμε και τί θέλουμε να ακούσουμε; Ποιοί θα είμαστε εμείς και ποιοί οι άλλοι; Άς επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με τη σειρά στα ερωτήματα αυτά.

Πρώτα απ' όλα σκεφτήκαμε οτι ένα site δίνει τη δυνατότητα ευρύτατης πληροφόρησης, πράγμα πολύ χρήσιμο. Όμως η πληροφόρηση αυτή, όσο και καλοστημένη να ήταν, θα παρέμενε μονόπλευρη : από την ΕΛΜΕ προς τα μέλη της, από τους συντάκτες προς τους αναγνώστες. Συζητήθηκε λίγο και η δυνατότητα μιας ταχυδρομικής λίστας για αποστολή αλληλογραφίας από όλους προς όλους, ή ένα φόρουμ συζητήσεων. Τελικά καταλήξαμε στην πιο μοντέρνα, την πιο δυναμική για την εποχή μας μορφή, αυτήν του blog. Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε μόνο να ανταλλάσσουμε ηλεκτρονικά σκέψεις. Η επικοινωνία αυτή - αν και κρύβει μεγάλη δυναμικότητα μέσα της - παραμένει μισή, αν δεν συνοδεύεται και από τη φυσική, χειροπιαστή επικοινωνία, τη συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, που για τους εκπαιδευτικούς αποτελεί (ακόμη - ευτυχώς) μια πολύ οικεία συμπεριφορά. Και πάντως το blog θέλει μια αμεσότητα, μια καθημερινή φροντίδα της επικοινωνίας, που βοηθά, μάλιστα οδηγεί στην φυσική επαφή, δεν την υποκαθιστά. Νά λοιπόν γιατί blog.

Ξέρουμε βέβαια οτι το blog είναι μια κατ' εξοχήν "ατομική" επίδοση, κάτι σαν προσωπικό "τάμα", ένα είδος στράτευσης για τη διάδοση των ιδεών σου, ωστόσο όχι συλλογικής αλλά ατομικής στράτευσης. Τί αντίφαση πάλι κι' αυτή η "ατομική" στράτευση! Πώς να συνταιριαστούν η ελεύθερη ατομική έκφραση του blogger με το στιμωξίδι των ιδεών στις συλλογικότητες. Και πάλι, από την άλλη μεριά, πώς να εγκαταλείψεις την πολύχρονα βιωμένη ιστορία της κοινωνικής στράτευσης για χάρη ενός μοντέρνου φαινομένου, όπως το ιστολόγιο, όσο δυναμικό κι' αν εμφανίζεται αυτό. Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Μπορούμε να τα πετύχουμε και τα δύο; Μπορούμε να αξιοποιήσουμε την κοινωνική εμπειρία μας στις συλλογικότητες για να μπολιάσουμε με αυτήν κάθε νέα μορφή επικοινωνίας που εγκαινιάζουμε; Μπορούμε από την άλλη μεριά να αξιοποιήσουμε τη φρεσκάδα των blogs για να αναζωογονήσουμε τις γηραλέες αντιλήψεις που ταλαιπωρούν το χώρο μας, μήπως και σωθούμε επιτέλους από εκείνη την αρχαία σκουριά, που κάνει τις αρθρώσεις να τρίζουν; Μήπως μπορέσουμε αντί για τριγμούς και στεναγμούς να ΑΡΘΡΩΣΟΥΜΕ επιτέλους λόγο ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΟ και απειλητικό και να βάλουμε τα θεμέλια του εκπαιδευτικού συστήματος να τρίζουν; Ας το παλαίψουμε! Και ας περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη και τ' αποτελέσματά της.

Γιατί εμείς δεν είμαστε οι "ΕΜΕΙΣ" του ερωτήματος, που τέθηκε παραπάνω. Εμείς είμαστε οι "ΑΛΛΟΙ", δηλαδή όλοι όσοι επιλέγουν να συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή για επικοινωνία, εκπαιδευτικοί και μη. Όμως κάποιος πρέπει να το ξεκινήσει, από κάπου πρέπει να αρχίσει αυτή η κίνηση. Ε, λοιπόν αυτοί είμαστε εμείς. Αυτοί που ξεκίνησαν γράφοντας αυτές τις πρώτες γραμμές και ανοίγοντας τη συζήτηση για την ΠΑΙΔΕΙΑ, έναν κοινό τόπο όλων των πολιτών, εκπαιδευτικών και μη.


Καλή αρχή!...

------------------------

ΥΓ. Μου φαίνεται οτι με τον τρόπο αυτό τελικά απαντήθηκε και το ερώτημα που διατυπώθηκε στην αρχή για τον προορισμό αυτού του ιστολογίου. Το γεγονός οτι αρχικά προορίζεται για την Ε' ΕΛΜΕ δεν δεσμεύει κανένα, ούτε και την ίδια την Ε' ΕΛΜΕ, η οποία μπορεί αν και όποτε θέλει να το αξιοποιήσει ή και να το αγνοήσει. Μπορεί όμως κάλλιστα να καταστεί ένα ηχηρό και πλούσιο βήμα για τις άλλες ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης, για όλες τις ΕΛΜΕ, για όλους τους συναδέλφους εντός ή εκτός ΕΛΜΕ, για παρατάξεις, συλλογικότητες, συμπολίτες, μαθητές, δασκάλους, εργαζόμενους ... και πάει λέγοντας.