Ο σύλλογος διδασκόντων της Μενεμένης

Πηγαίνοντας σήμερα γιά ενημέρωση στα σχολεία της Μενεμένης βρέθηκα μπροστά σε μιά ευχάριστη έκπληξη. Στο Λύκειο ο σύλλογος διδασκόντων είχε μιά σύντομη συνεδρίαση ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη ώρα. Όπως μου είπαν οι συνάδελφοι, αυτή η μίνι - συνεδρίαση είναι τακτική και συγκαλείται κάθε Τετάρτη. Χωρίς μεγαλόστομες διακηρύξεις, απλά και συγκροτημένα το σώμα των διδασκόντων ενημερώνεται, οι συνάδελφοι ανταλλάσσουν τις ιδέες τους, θέτουν τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ζητήματα λειτουργίας του σχολείου και γενικά συνέρχονται γιά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Αυτή η πρακτική συμπίπτει χρονικά και συμβαδίζει με έναν έντονο νεωτεριστικό προβληματισμό που διατυπώθηκε και στο περσινό συνέδριο της ΟΛΜΕ και αναφέρεται στην ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ. Πράγματι ο σύλλογος του Λυκείου της Μενεμένης δεν αφήνει αμφιβολίες γιά το δέσιμο μεταξύ των μελών του, μοιάζει “δουλεμένος” και στιβαρός, ώριμος να αναλάβει την ευθύνη του σχολείου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πώς “δένει” όμως ένας σύλλογος; Πώς μεταπίπτει από την κατάσταση της αδράνειας στην κατάσταση της αέναης κίνησης του νού; Πώς μετατρέπεται από αργοκίνητη μηχανή, που τα γρανάζια της απλά εκτελούν κινήσεις προκαθορισμένες και αμετάβλητες στο πέρασμα του χρόνου, σε ένα δυναμικό και καθημερινά εξελισσόμενο σύνολο σκεπτόμενων και υπεύθυνων δασκάλων;

Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αναγνώριση του σχολείου ως ζωντανού οργανισμού, που βασίζεται πάνω σε δύο στοιχειώδη και πρωταρχικά κύτταρα : το σύλλογο διδασκόντων και τη σχολική τάξη. Αυτά τα δύο μαζί συγκροτούν τον χώρο μέσα στον οποίο συντελείται το καθημερινό παιδαγωγικό γίγνεσθαι και η σχέση μεταξύ τους επικαθορίζει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Ο σύλλογος θα πρέπει να ξεφύγει από το γραφειοκρατικό σφιχταγκάλιασμα της καταγραφής των απουσιών ανά τετράμηνο και να αρχίσει, καταγράφοντας καθημερινά το διδακτικό είναι του, να οραματίζεται το παιδαγωγικό του δέον.

Μόνο τότε θα μπορέσει ο σύλλογος διδασκόντων να καταστεί ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ. Εμείς θα το στηρίζουμε και θα ενθαρρύνουμε όλους τους συναδέλφους να καθιερώσουν κατά το παράδειγμα του Λυκείου της Μενεμένης τακτικές άτυπες παιδαγωγικές συνεδριάσεις. Και άν νομίζει κανείς ότι η παιδαγωγική συνεδρίαση δεν έχει πρωτευόντως συνδικαλιστικό περιεχόμενο, τότε αναρωτιέμαι τί να είναι άραγε σημαντικότερο γιά το συνδικαλισμό από τους όρους με τους οποίους ο καθένας μας υλοποιεί την εκπαιδευτική πολιτική.

Habemus papam

Χτές το βράδυ, μετά από δεκαπενθήμερη ανάπαυλα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, συνεδρίασαν για πρώτη φορά τα νεοεκλεγέντα διοικητικά συμβούλια των πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Το ζητούμενο; Πρώτ' απ' όλα ποιοί θα εκλεγούν πρόεδροι και δευτερευόντως οι αντιπρόεδροι, γραμματείς και φαρισαίοι. Το αποτέλεσμα; Θλιβερή συναλλαγή της ΔΑΚΕ με την ΠΑΣΚ. Η παράταξη που σημείωσε τη μεγαλύτερη απώλεια ψήφων κατά τις εκλογές του Δεκεμβρίου, η ΠΑΣΚ, που στην Ε' ΕΛΜΕ μόλις και μετά βίας εξέλεξε δεύτερο σύμβουλο από τη δεύτερη κατανομή, κατόρθωσε να αναδείξει πρόεδρο με τις ψήφους της ΔΑΚΕ, αποκλείοντας την μέχρι σήμερα απολύτως επιτυχημένη πρόεδρο Άννα Ρογδάκη της Αγωνιστικής Συνεργασίας. Το αντίτιμο της συναλλαγής; Η παραχώρηση των ψήφων της ΠΑΣΚ προς τη ΔΑΚΕ στις άλλες ΕΛΜΕ, ώστε να εκλεγούν οι πρόεδροι της ΔΑΚΕ και να αποκλειστούν κατά το δυνατόν οι υπόλοιποι.

Σημεία των καιρών; Αδυναμίες του συστήματος ανάδειξης των οργάνων; Αποτυχία της πολιτικής αντίληψης, που θέλει το μαζικό χώρο του συνδικάτου αυτόνομο και ανεξάρτητο από τα πολιτικά κόμματα; Μήπως είναι όλα αυτά πικρές αλήθειες, που δεν τολμούσαμε μέχρι χθές να τις ακουμπήσουμε;

Γιατί θα πρέπει αίφνης να αναδειχτούν πρόεδροι οι πλέον ασήμαντοι, οι απόντες από τη ζωή του σωματείου, οι αμέτοχοι στους αγώνες του κλάδου, οι συνοδοιπόροι της εξουσίας στη λεωφόρο του νεοφιλελευθερισμού, οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των πάντων; Πως μπορούν να σταθούν πρώτοι μέσα σ' ένα εκπαιδευτικό κίνημα εκείνοι ακριβώς που καταψήφισαν τις αποφάσεις του συνεδρίου του; Ή μήπως αυτή ακριβώς ήταν η σκοπιμότητα της επιτευχθείσης συναλλαγής μεταξύ ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, δηλαδή να εμποδιστεί με κάθε πρόσφορο τρόπο η υλοποίηση των αποφάσεων του κλάδου;

Άς είναι έτσι λοιπόν, όπως το καθόρισαν τα μικρά χθεσινά ψηφοδέλτια, που στο τέλος των ψηφοφοριών κάηκαν στη σόμπα της ΕΛΜΕ, αναδίδοντας ένα αραιό καπνό από την καμινάδα, ανίσχυρο γιά να ζεστάνει τις καρδιές μας και τις μηχανές του κινήματος, έναν καπνό που απλά και μόνο σηματοδοτεί την σιδερένια απόφαση των δύο κυβερνητικών παρατάξεων να καταπνίξουν κάθε προσπάθεια αυτονόμησης του εκπαιδευτικού κινήματος. Εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε καλά ότι Η ΕΛΜΕ ΔΕΝ ΙΣΟΥΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ. Ξέρουμε ότι οι συνάδελφοί μας μαθαίνοντας τα νέα θα κουνήσουν και πάλι το κεφάλι τους, θα σταθούν κριτικά απέναντι στην εξέλιξη αυτή και θα συνεχίσουν σιωπηρά και υπομονετικά το έργο τους. Ξέρουμε ότι αντιστέκονται και περιμένουν. Περιμένουν την επόμενη ευκαιρία γιά να δείξουν ότι – ανεξάρτητα από το πρόσωπο και την κομματική ταυτότητα του προέδρου – Η ΕΛΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι στρατευμένοι εργαζόμενοι στη δημόσια εκπαίδευση, οι μάχιμοι της καθημερινής πράξης.