Γιατί σιωπούν;

Σε μιά περίοδο, γιά την οποία λέγεται ότι “το πανελλήνιο βοά...”, διαπιστώνω ότι στο χώρο των συναδέλφων μου δευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών κανένας και τίποτε πραγματικά δεν βοά. Σε μιά περίοδο με κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, με μιά πανελλαδική και πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση προγραμματισμένη γιά τις 13. Φεβρουαρίου, οι εργαζόμενοι στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση σιωπούν. Αυτοί λοιπόν οι συνάδελφοί μου ξέρουν το δρόμο τους και σιωπηλά, κουνώντας ίσως ελαφρά το κεφάλι, τον ακολουθούν. Είναι αποφασισμένοι χωρίς πολλά και μεγάλα λόγια να απεργήσουν και πάλι στις 13. του Φλεβάρη, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην κορυφαία αυτή στιγμή της έκφρασης της βούλησης του λαού.

Αυτή η απλή και βουβή κίνηση, με την οποία ο κάθε συνάδελφος θυσιάζει το μεροκάματό του στον ίδιο βωμό με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους συμπολίτες του, μετασχηματίζεται ξαφνικά σε ένα ηχηρό μήνυμα, σε μιά πανελλήνια κατακραυγή που λέει: “ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ...”. Κι' αυτό ακριβώς είναι το νόημα της απεργίας γιά το ασφαλιστικό : Η ΕΝΟΤΗΤΑ. Γιατί η πεμπτουσία της κοινωνικής ασφάλισης είναι η αλληλεγγύη. Δουλεύουμε και ένα μέρος του μισθού μας το αφιερώνουμε στη γενιά που συνταξιοδοτείται. Κι' όταν έρθει η δική μας σειρά οι επόμενοι θα στηρίξουν εμάς. Και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θέλουμε να μεγαλώσουν μαθαίνοντας να ζούν σ' αυτήν τη ίδια αλληλεγγύη.

Έτσι λοιπόν, σιωπηρά εμείς θα τραβήξουμε το δρόμο της απεργίας, όπως το ξέρουμε κι' από παλιά. Και οι κυβερνώντες θα προσπαθήσουν με πολλά λόγια να μας πείσουν ότι “είναι ανάγκη” να δεχτούμε επιτέλους τις αλλαγές που θέλουν να μας επιβάλλουν. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί σιωπούν. Επί της ουσίας δεν έχουν τίποτε να μας πούν. Αγαπητοί μας κυβερνώντες, τους λέμε εμείς, αφού δεν μπορείτε να διορθώσετε τα πράγματα, αφήστε τα τουλάχιστον όπως τα βρήκατε, μην τα πειράζετε. Μην αγγίζετε τα βασικά κοινωνικά αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εργασίας, μην καταστρέφετε το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, που οι προηγούμενες γενιές με τόσες θυσίες έχουν κατακτήσει γιά χάρη των επόμενων. Στην έκκλησή μας αυτή οι κυβερνώντες δεν μπορούν να δώσουν καμιά αληθινή απάντηση. Γι' αυτό σιωπούν.

ΥΓ.
Και τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ σιωπούν. Ενώ το παρόν ιστολόγιο δίνει ευθέως τη δυνατότητα σε όλους να επικοινωνήσουν και να εκφράσουν τις σκέψεις τους δημόσια, μόνο η Α. Ρογδάκη και η αφεντιά μου προσπάθησαν μέχρι σήμερα να ζωντανέψουν το διάλογο με τους λιγοστούς συναδέλφους που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν μερικές γραμμές σαν σχόλια. Οι άλλοι που βρίσκονται; Γιατί σιωπούν;