Οι εκλογές της ΕΛΜΕ

Το μήνυμα των ημερών είναι η αλληλεγγύη. Αυτή που οδήγησε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων στην κοινή απεργιακή κινητοποίηση γιά την κοινωνική ασφάλιση. Αυτή τη φορά δεν αισθανθήκαμε τη μοναξιά ενός κλάδου, που εκτός από τον κύριο αντίπαλο, έχει αντιμέτωπους και άλλους συμπολίτες. Συμπολίτες που οι κυρίαρχες πολιτικές εύκολα κατάφερναν να αποπροσανατολίσουν, γονείς των μαθητών μας, που μας εμπιστεύονται τη μόρφωση των παιδιών τους, αλλά στην ώρα της απεργίας των εκπαιδευτικών μπερδεμένοι στρέφονται εναντίον μας, θύματα κι' αυτοί ενός αδηφάγου καθωσπρεπισμού των μέσων μαζικής χειραγώγησης. Αυτή τη φορά ήμασταν όλοι μαζί και καμία προπαγάντα δεν στάθηκε ικανή να κλονίσει τη λαϊκή ομοθυμία. Φάνηκε λοιπόν ότι το σύστημα της διαστρέβλωσης και του αποπροσανατολισμού έχει κι' αυτό τα όριά του. Κι' ακόμη ότι η έννοια της αλληλεγγύης των γενεών, η πεμπτουσία της κοινωνικής ασφάλισης, είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των πολιτών.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα λοιπόν της ενότητας, αλληλεγγύης και ομοψυχίας πάμε γιά εκλογές στην ΕΛΜΕ. Και κάτι ακόμη : μιά τάση ανανέωσης αρχίζει να αχνοφαίνεται. Γιά πρώτη φορά στον απολογισμό του απερχόμενου Δ.Σ. υπάρχουν και σημεία κριτικής, πέρα από τα καθιερωμένα (και εν πολλοίς τυποποιημένα) “επιτεύγματά” του. Το μέγα ζητούμενο παραμένει ο βαθμός αφύπνισης και συμμετοχής των εκπαιδευτικών στις διαδικασίες του σωματείου. Αυτό θα το δείξει η αμέσως επόμενη περίοδος, που προδίδει πάντως μιά κρυφή δυναμική προς την κατεύθυνση της ενότητας και της αλληλεγγύης. Προς το παρόν παραθέτω ένα επίκαιρο κείμενο του Τ. Μηταφίδη, που δημοσιεύτηκε χθές στον Αγγελιοφόρο, έτσι, γιά ανακεφαλαίωση των πρόσφατων γεγονότων και εν αναμονή των εξελίξεων.

Μπροστά στις εκλογές των ΕΛΜΕΘ

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη, εκπαιδευτικού-συνδικαλιστή

Οι εκλογο-απολογιστικές γενικές συνέλευσεις των ΕΛΜΕ-Θ γίνονται στον απόηχο της Γενικής Απεργίας των ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ, στην οποία συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Μια απεργία-δημοψήφισμα καταδίκης της κυβέρνησης, που έχει ήδη τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» με την παραίτηση Μαγγίνα.

Η «μητέρα όλων των μαχών» για το δικαίωμα στην Καθολική Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και την υπεράσπιση του Κοινωνικού Κράτους από την ιδιωτικοποίηση πρέπει να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί. Είναι ο μόνος δρόμος όχι μόνο για να αποτρέψουμε τα χειρότερα που επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά και για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων μετά το 1990.

Οι γενικές συνελεύσεις πραγματοποιούνται σε μια περίοδο νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων σ’ όλο τον κόσμο που απειλούν ή κατεδαφίζουν κοινωνικά, εργασιακά, συλλογικά και δημοκρατικά δικαιώματα στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».

Το ίδιο δόγμα κυριαρχεί και στο κείμενο «διαβούλευσης για τα σχολεία του 21^ου αιώνα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς διαπνέεται από τη «Στρατηγική της Λισσαβόνας». Αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια αποδιάρθρωσης και αναδιατύπωσης των εννοιών μάθηση και εκπαίδευση, ώστε να ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες της αγοράς και της «απασχολησιμότητας».

Τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να αντισταθούν όχι μόνο στις κυβερνητικές–κομματικές παρεμβάσεις αλλά και στο συντηρητισμό και τη γραφειοκρατική ρουτίνα. Να ανοίξουν νέους δρόμους επικοινωνίας και συμμετοχής του κλάδου στις αποφάσεις, αρχίζοντας από τα «κύτταρα» των ΕΛΜΕ, τους Συλλόγους Διδασκόντων, που πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στο πλαίσιο των συλλογικών-δημοκρατικών διαδικασιών του συνδικάτου. Να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των ανέργων και υποαπασχολούμενων συναδέλφων στη ζωή των ΕΛΜΕ.

Η μεγάλη πρόκληση για το σ.κ. των εκπαιδευτικών δεν είναι ούτε η διαχείριση της μιζέριας του Δημόσιου Σχολείου, που μετατρέπει τον κλάδο σε συνυπεύθυνο μιας πολιτικής που αποφασίζεται ερήμην και εις βάρος του. Ούτε επίσης ο εγκλωβισμός του σε έναν αδιέξοδο "πόλεμο χαρακωμάτων", που το εμποδίζει να σφυρηλατήσει κοινωνικές συμμαχίες. Το σ.κ. των εκπαιδευτικών πρέπει να ανοίξει το δρόμο σε ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ που θα συσπειρώνει εργαζόμενους και νεολαία, προβάλλοντας τη δική του, αντίπαλη προς το «σχολείο της αγοράς», πρόταση: την ΕΝΙΑΙΑ 12ΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Ένα πολυδύναμο-πολυκλαδικό-διαπολιτισμικό σχολείο. Ένα σχολείο όπου η Γενική και η Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση θα αλληλοσυμπληρώνονται, παρέχοντας όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζονται οι νέοι στον αγώνα της ζωής.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως», 16/12/07