Το συγκρότημα ΤΕΕ της Σταυρούπολης

Χθές πήγα με την Α. Ρογδάκη ενημερωτική επίσκεψη στο ονομαζόμενο “συγκρότημα της Σταυρούπολης”, που φιλοξενεί τέσσερα τεχνικά σχολεία. Ο σύλλογος διδασκόντων του “μεγάλου” πρωϊνού ΕΠΑΛ σε πλήρη απαρτία στριμωγμένος σε έναν άθλιο χώρο μας υποδέχτηκε επιφυλακτικά και μας άκουσε προσεκτικά – στην αρχή. Λέω “στην αρχή”, γιατί πολύ σύντομα ξέσπασε σε μιά θυελλώδη κριτική της ομοσπονδίας, του σωματείου, του προεδρείου και τελικά των δύο εκπροσώπων του που επισκέπτονταν το σχολείο. Είχαν δίκιο; Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τις πραγματικές αιτίες της οργής των εξήντα και πλέον απελπισμένων συναδέλφων μας, που δίνουν την καθημερινή τους μάχη στο διαβόητο “συγκρότημα της Σταυρούπολης”; Ποιός δεν κατανοεί την απελπισία του δασκάλου, που εκπληρώνει το παιδαγωγικό του καθήκον σ' ένα σχολείο που συνδυάζει την καταθλιπτικότητα μιάς φυλακής, την εγκατάλειψη ενός παλιού καπνομάγαζου, το ασφυκτικό στριμωξίδι μιάς αποθήκης, την ανασφάλεια ενός ερειπίου; Ποιός δεν αισθάνεται βαθύ σεβασμό απέναντι στο δάσκαλο, που επιμένει στο χρέος του, ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Ε, λοιπόν όχι, δεν είμαι εγώ αυτός. Είναι η πολιτεία, που δεν τον σέβεται. Είναι αυτή, που καταφρονεί βαθειά και τους δασκάλους και τους μαθητές τους, διαιωνίζοντας το δράμα του εκπαιδευτηρίου τους. Κατά σύμπτωση, είναι αυτή η ίδια, που ευθύνεται γιά την συνολική ανασφάλεια, που επικρατεί στην τεχνική εκπαίδευση. Όμως εδώ, στο συγκρότημα της Σταυρούπολης, η ανασφάλεια της τεχνικής εκπαίδευσης δεν αθροίζεται απλά στην ανασφάλεια του εκπαιδευτηρίου. Εδώ η ανασφάλεια μεγενθύνεται με δραματικό τρόπο από την κατάσταση του κτιρίου. Ή μήπως κάνουμε λάθος;

Μήπως δεν στοιβάζονται οι μαθητές του σε μικρές αίθουσες, πρόχειρα χωρισμένες με νοβοπάν; Μήπως δεν υπάρχουν “περιφερόμενα τμήματα”, που καραδοκούν γιά να καταλάβουν την αίθουσα του τμήματος που λείπει ταξίδι γιά γυμναστική; Μήπως το συγκρότημα έχει γυμναστήριο; 'Η είναι ψέμα ότι οι μαθητές πρέπει να μετακινούνται γιά την ώρα της γυμναστικής από το σχολείο τους στο ΕΑΚ Σταυρούπολης διασχίζοντας κεντρικούς δρόμους με κίνδυνο ατυχημάτων; Να μιλήσουμε γιά άλλους ζωτικούς χώρους, αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, ή μήπως είναι περιττή πολυτέλεια; Μήπως η ηχομόνωση είναι κι' αυτή περιττή πολυτέλεια γιά το τεχνικό σχολείο; Η μήπως η ηχορρύπανση της οδού Λαγκαδά δεν εμποδίζει το μάθημα που απευθύνεται στους μαθητές του; Ίσως θα πρέπει να συνηθίσουν οι μαθητές και οι δάσκαλοι να κλείνουν ερμητικά τα παράθυρα, γιά να μειώσουν κάπως το θόρυβο και να συμφιλιωθούν με το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” τις ζεστές μέρες. Όσο γιά τις κρύες και βροχερές μέρες καλό θα είναι να αποφεύγουν τις ρωγμές της ταράτσας. Να μιλήσουμε λοιπόν τώρα γιά την καθαυτή ασφάλεια του κτιρίου, γιά τη στατικότητά του; Γιά τον ανομολόγητο φόβο τυχόν εγκλωβισμού στα υπόγεια εργαστήρια σε περίπτωση φωτιάς ή σεισμού; Δέχονται οι μηχανικοί της νομαρχίας να βεβαιώσουν ενυπόγραφα τη στατικότητα του κτιρίου; Πως μετατρέπεται μιά καπναποθήκη, που κρίθηκε ακατάλληλη ως καπναποθήκη, σε κατάλληλο σχολικό κτίριο; Γιατί άραγε η ανησυχία γιά τη στατικότητα, που πλανάται στην εκπαιδευτική κοινότητα του συγκροτήματος, να συνδέεται με το ερώτημα της μεταγενέστερης κατασκευής του κεντρικού εσωτερικού κλιμακοστασίου μέσα από τομές των πλακών των ορόφων; Ή με το τοιχίο του ισογείου που πρόσφατα καταργήθηκε γιά να καταστεί δυνατή η πρόσβαση προς τα εργαστήρια; Μήπως η ανησυχία της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι κι' αυτή περιττή πολυτέλεια;

Φαίνεται πάντως, ότι το κόστος της μακρόχρονης μίσθωσης του ακινήτου αυτού δεν εκτιμήθηκε ως περιττή πολυτέλεια γιά τη στέγαση των τεχνικών σχολείων. Ενδιαφέρουσα θα ήταν ίσως η αντιπαραβολή του κόστους της πολυετούς μίσθωσης αυτού του κτιρίου με το κόστος κατασκευής του νέου κτιρίου στη μονή Λαζαριστών, που προορίζεται να στεγάσει το συγκρότημα. Αλήθεια, γιά τη φετινή σχολική χρονιά δεν είχε συμφωνηθεί “τελειωτικά” μετά από πολλές περιπέτειες η παράδοση του κτιρίου αυτού; Πότε θα παραδοθεί; Ουδείς δύναται να αποφανθεί μετά βεβαιότητος. Προς το παρόν εικάζεται ότι η επίλυση του ζητήματος της ανάθεσης του μηχανολογικού εξοπλισμού σε μία από τις ερίζουσες εταιρίες θα επιταχύνει τις εξελίξεις.

Τί συμπέρασμα να βγάλω από όλα αυτά; Ήταν δίκαια η οργή των συναδέλφων; Ήταν η αδυναμία του συνδικάτου, που έφταιξε; Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα άν είχαμε μιά παντοδύναμη ομοσπονδία στηριγμένη σε μαζικές, ισχυρές ΕΛΜΕ. Γιατί ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, εννοώ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί. Και οφείλουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να παλαίψουμε. Να μην επαναπαυόμαστε λοιπόν, επειδή στις περασμένες εκλογές είχαμε αναθέσει τη διοίκηση του συνδικάτου σε κάποιους άλλους. Γιατί ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι είμαστε οι “άλλοι”. Εμείς σηκώνουμε το καθημερινό φορτίο της ΠΑΙΔΕΙΑΣ και οφείλουμε να έχουμε ταυτόχρονα και την ευθύνη της διαχείρισης του συνδικάτου.

ΕΜΕΙΣ, όχι οι άλλοι ...