Απεργία με σφιγμένα τα δόντια

Φαίνεται ότι υπερεκτίμησα τις προθέσεις των συναδέλφων μας. Τις παραμονές της τελευταίας απεργίας (στις 13. Φεβρουαρίου) είχα την αίσθηση ότι απεργούν σιωπηλοί και ήρεμοι. Σήμερα, μετά από τις τελευταίες επισκέψεις μου στα σχολεία, διαπιστώνω μιά οργή. Ποτέ στις ενημερωτικές επισκέψεις του ΔΣ της ΕΛΜΕ δεν είναι οι σύλλογοι διδασκόντων ιδιαίτερα γελαστοί και φιλικοί. Είναι όμως ήρεμοι. Μερικές φορές μάλιστα εκφράζουν μιά συγκρατημένη αισιοδοξία, που οφείλεται ίσως στην ευεργετική επίδραση των ενημερωτικών επισκέψεών μας : οι συνάδελφοι δεν αισθάνονται εγκατάλειψη κι' αυτό τονώνει την αίσθηση της αλληλεγγύης και τη συλογικότητα.

Όμως αυτές τις μέρες οι συνάδελφοί μας είναι οργισμένοι. Οργισμένοι με την κυβέρνηση, οργισμένοι με την ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ, οργισμένοι με την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ, με τα συνδικάτα, με το συνδικαλισμό, ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ!

Είναι αυτή η οργή του αδιεξόδου. Μετά τις επιθέσεις στη δημόσια Παιδεία, στη δημόσια Υγεία, στο πορτοφόλι τους και στο "καλάθι της νοικοκυράς", έρχεται η σποδόμηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Βλέπουν το Κοινωνικό Κράτος να καταρρέει και μαζί μ' αυτό να εξανεμίζονται και οι ελπίδες γιά ένα καλύτερο αύριο γιά τις επερχόμενες γενιές. Βλέπουν την αναγκαιότητα της αντίδρασης, αλλά και την αδυναμία. Βλέπουν τους εαυτούς τους, απεργούς και πάλι, να συγκρούονται με μιά ανυποχώρητη κυρίαρχη πολιτική. Αυτοί που απεργούν, λοιπόν, απεργούν με σφιγμένα τα δόντια, οργισμένοι. Οι άλλοι, που "αναμετρώντας το έχει τους" αποφασίζουν με σφιγμένα τα δόντια, ότι δεν αντέχουν άλλη άσκοπη αιμορραγία, κι' αυτοί εξοργίζονται, που θα πρέπει να πάνε στη δουλειά.

Σε μιά περίοδο που η τόσο ευεργετική συμπόρευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού γιά το όνομα της FYROM δείχνει το δρόμο της ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ, οι κυβερνώντες επιλέγουν γιά το άλλο σοβαρό επίκαιρο ζήτημα, το ασφαλιστικό, ακριβώς ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, δηλαδή την προτεινόμενη "ασφαλιστική μεταρρύθμιση".

Είναι σωστό να θίγονται τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα;
Είναι σωστό να αντιδρούν τα συνδικάτα με απεργίες;
Είναι σωστό να συμμετέχουμε μαζικά στις απεργίες αυτές;
Είναι σωστό να αδιαφορούν οι κυβερνήσεις γιά τις απεργίες μας;
Είναι σωστό να καλούμαστε πάντα να θυσιάζουμε το μεροκάματό μας στο βωμό μιάς αβέβαιης νίκης;
Κι' άν δεν καώ εγώ, άν δεν καείς εσύ, άν δεν καούμε εμείς, πώς θα γίνουνε τα σκοτάδια λάμψη;

Πώς να σταθούμε μπροστά στα δύσκολα αυτά διλήμματα; Και ποιός άραγε να φταίει;

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Αδιέξοδο, μας λέει ο ποιητής. Και πώς να μην οργιζόμαστε όταν πέφτουμε σε αδιέξοδο; Ή μήπως δεν είναι αδιέξοδο;

Άς αξιοποιήσουμε όλοι μας την οργή των συναδέλφων εκπαιδευτικών. Ακόμη κι' άν στρέφεται εναντίον των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι δικαιολογημένη οργή, τα αδιέξοδα δεν ξεφύτρωσαν από μόνα τους μπροστά μας. Έχουν και οι συνδικαλιστές το μερίδιο της ευθύνης τους γι' αυτά. Κι' άν νομίζουμε ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη ώρα ν' αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας, άς φροντίσουμε τουλάχιστον να διατηρήσουμε αυτή την ΟΡΓΗ και να τη μετασχηματίσουμε σε ΟΡΜΗ, που θα μας συντροφέψει στον αγώνα γιά να διορθώσουμε και τα δικά μας Κακώς Κείμενα.