Όλοι –δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί- θα είμαστε πάλι μαζί τη Δευτέρα στον κοινό αγώνα για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και για να αποκτήσει η Δημόσια Εκπαίδευση τη θέση που της αξίζει.
Πολλά είναι τα προβλήματα που έφερε μαζί της η καινούρια σχολική χρονιά. Ελλείψεις σε προσωπικό, καθυστερήσεις στα βιβλία αλλά και ελλείψεις που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα (ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ), αναβολή της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης αλλά και της Ενισχυτικής Διδασκαλίας, αβεβαιότητα στους καθηγητές των τεχνικών ειδικοτήτων αλλά και των γενικών μαθημάτων στα ΕΠΑΛ και στα ΕΠΑΣ σε σχέση με το νέο εργασιακό καθεστώς που φαίνεται να βρίσκεται «προ των πυλών», καρατομήσεις διευθυντών για χάρη των «ημετέρων».
Και, επιπλέον, για άλλη μία φορά μείωση των δαπανών για την Παιδεία, μείωση του μισθού μας αλλά και ένα καινούριο ασφαλιστικό που θα μειώσει τις συντάξεις μας, θα αυξήσει τα όρια ηλικίας και θα μας στείλει –όλους μαζί αυτή τη φορά- στην ιδιωτική ασφάλιση.
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή! Γιατί τώρα δεν είμαστε μόνοι μας, γιατί αυτήν τη στιγμή δεν διακυβεύεται μόνο η επιβίωση μας αλλά και η επιβίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι μαζί μας όλη η κοινωνία! Γιατί η εκπαίδευση είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας! Εμείς απλώς πρέπει να μπούμε μπροστά με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε κάθε φορά που διακυβέβονταν τόσο σοβαρά ζητήματα. Με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε και πέρισυ για το άρθρο 16! Και όχι μόνο τη Δευτέρα αλλά και στις 12 του Δεκέμβρη και κάθε φορά που θα χρειάζεται. Μόνο που αυτή τη φορά θα είμαστε περισσότεροι! Και θα νικήσουμε γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Ώπα, σιγά λίγο, να δούμε τι σημαίνει "θα νικήσουμε"... Μήπως παίρνουμε παραπάνω φόρα απ' ότι πρέπει;
Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια, σαν εκπαιδευτικοί και σαν πολίτες, δεχόμαστε συνεχώς πολύπλευρες επιθέσεις σε όλους τους τομείς από τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές. Αυτό θεωρείται μια γενικευμένη επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα των δικαιωμάτων που συναρτώνται με την παιδεία, με την υγεία, με την κοινωνική ασφάλιση και γενικότερα με την διασφάλιση των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ. Θα μπορούσαμε να αναφερόμαστε σε ένα μακρύ κατάλογο κοινωνικών αγαθών και αντίστοιχων δικαιωμάτων, που απειλούνται άμεσα ή έμμεσα να αποβάλλουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα μέσω της ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ (η ενέργεια, η επικοινωνία, η στέγαση, ο πολιτισμός είναι παραδείγματα τέτοιων τομέων κοινωνικών αγαθών) .
Εδώ λοιπόν έχει μεγάλη σημασία να μπορέσουμε να αμυνθούμε όσο καλύτερα μπορούμε στις επιθέσεις που δεχόμαστε. Να κρατήσουμε αντίσταση σε μια μάχη οπισθοφυλακών, για να περισώσουμε ότι περισσότερο μπορούμε από τα κοινωνικά αγαθά που μας ανήκαν και σήμερα με ραγδαίους ρυθμούς αποσυναρμολογούνται. Να ανακόψουμε την ορμή των ιδιωτικοποιήσεων και να περιορίσουμε τις καταστροφικές συνέπειές τους, όσο μπορούμε.
Εδώ λοιπόν νίκη είναι η ισχυρή άμυνα, ακόμη κι' αν αυτή δεν κατορθώσει να ανατρέψει την κρατούσα πολιτική. Νίκη είναι η συνειδητοποίηση ότι η νέα κρατούσα πολιτική είναι καταστροφική. Νίκη είναι η άρθρωση κοινωνικού (και συνακόλουθα πολιτικού) λόγου προάσπισης κατακτημένων δικαιωμάτων. Η αντίσταση σήμερα είναι νίκη. Ας αντισταθούμε λοιπόν, όπως και όσο μπορούμε.
Έτσι, για να μη νομίζετε ότι ευαγγελιζόμαστε μεγάλες ανατροπές, ή λαγούς με πετραχήλια...
Φόρα; Και βέβαια δεν παίρνουμε φόρα!
Το "και θα νικήσουμε γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος" δεν αναφέρεται στη συγκεκριμένη κινητοποίηση αλλά είναι αυτό που εγώ, τουλάχιστον, βλέπω μπροστά μου, όχι αναγκαστικά άμεσα αλλά σαν αποτέλεσμα ενος κινήματος που πρέπει να δημιουργηθεί και που οι βάσεις τους θα μπουν τώρα.
Υπάρχει μία αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιθέσεις που δεχόμαστε από παντού και στο κίνημα που έχουμε. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Και θα το σταματήσουμε μόνο αν είμαστε όλοι μαζί. Οι απεργίες με τη μικρή συμμετοχή δε φτιάχνουν κίνημα! Ούτε βέβαια αν κάνεις μία μαζική απεργία δημιουργείς αναγκαστικά κίνημα. Αλλά αρχίζουν και σε υπολογίζουν... Και δεν εννοώ μόνο τις κυβερνήσεις. Αρχίζεις και πιστεύεις και εσύ στη δύναμή σου. Αυτό μας έλλειψε τα τελευταία χρόνια. Το βρήκαν, όμως, οι δάσκαλοι και οι φοιτητές πέρισυ. Και κατάφεραν να στείλουν το άρθρο 16 στις καλένδες...
Σίγουρα κανείς δε λέει ότι "θα νικήσουμε" από τη μιά μέρα στην άλλη. Αλλά αυτός είναι ο ΣΤΟΧΟΣ ή το "Όραμα" ! Προς το παρόν ας μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και ας αντισταθούμε...
Αναζητώντας επί ματαίω, κάποια παρήγορα σχόλια -κατά την ταπεινή μου γνώμη- που αντλούσαν την ήπια δυναμική τους από επιλεγμένα και αρκούντως συμβατά με το διακύβευμα του παρόντος Blogg ερανίσματα από τον ιστοχώρο:
http://www.protovoulia.net/
ομολογώ ότι ΜΟΝΟΝ για τη συλλογικότητα, την ανάπτυξη του περιβόητου "κριτικού διαλόγου" αλλά και την κινητικότητα αυτού διαδραστικού (;) -μάλλον αντιδραστικού- ιστοχώρου (blogg) εδώ εναπέθεσα.
Δίκην πολιτικής και συνδικαλιστικής ένστασης, παραθέτω (και) εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα της κυρίαρχης πλέον πρακτικής που μπορεί άνετα να σημαίνεται στον επιστημονικίζοντα τίτλο:
ΤΟ BLOGG ΩΣ ΜΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΕΛΕΣΗ/ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ 5ης "ΕΛΜΕΘ"
Χωρίς να ισοπεδώνεται η ιστορική ποικιλότητα της δυναμικής της ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ στις [προφανώς άλλης τάξης μεγέθους πλήν όμως εξελιγμένης υφολογικά -ως αισθαντικής κι ανεπαίσθητης, με δίχως πια ρετσινόλαδο και κάθισμα σε πάγο- λογοκρισίας] πάσης φύσεως γόνιμες του είδους εποχές, δεν χάνουν προφανώς την αξία τους κάποια πάντοτε επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα:
Στο θέατρο του Λευκού Πύργου ήταν που βγήκε ένας ηθοποιός και είπε:
- Μετάξι, μετάξι, το λάδι πήγε στα δεκάξι και το ψωμί έχει πετάξει…
Δεν κατέβηκε από το πάλκο, τον πήρανε κι έφυγε, επί Μεταξά. Δεν ήμουν παρών, τότε ήμουν δεκαπέντε δεκάξι χρονών, είχε γίνει σούσουρο:
- Πιάσανε τον Τάδε τον ηθοποιό...
τον πήρανε κουβαλητό...
- Θα το πώ και ας το πιώ ...
Έτσι λέγανε τότε, και κείνος το 'πε και το πιε. Γιατί τότε η τιμωρία ήταν ρετσινόλαδο και κάθισμα πάνω σε μια κολόνα πάγο, ξεβράκωτος...
Η πηγή δεν δίνεται σε λίνκ (και) για να μην ταπεινωθεί από την πολιτική λαθροχειρία μιας ενδεχόμενης λογοκρισίας. Όσοι φλέγονται για τα περαιτέρω ας δώσουν στο κ Γούγλη (mr Google) να τους ψάξει αυτό π.χ. - Μετάξι, μετάξι, το λάδι πήγε στα δεκάξι και το ψωμί έχει πετάξει…
Κι «εμείς» τσαλαπατούμε,
μην του Γαϊδάρου η συνδικαλιστική ουρά, μη βρέξει και μη στάξει…
ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΛΑΘΟΣ...
ΜΕ ΓΕΛΑΣΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
Το γαρ πολύ της κούρασης γεννά παραφροσύνη...
Ζητώ συγγνώμη απ' την Ε' ΕΛΜΕ κι απ' τη δικαιοσύνη...
κι αναλαμβάνω την δια παντός και πρό παντός ευθύνη.
Όλα τα αρθρίδια που γραψα ήτανε του Νοέμβρη και στέκουν όλα μια χαρά, κακός καιρός δεν τάβρε.
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=7209228825939134270&postID=6804494159748482264
Την αυτοψίαν έπαραξα τα μάλα εκ προχείρου, ως γραφικός εκποιητής έχων μορφήν του Χοίρου.
Μια μονάχα θα επικαλεστώ σαθράν δικαιολογίαν, ΕΚΤΟΣ Ε΄ ΕΛΜΕ μπορεί να βρεί κανείς πολλήν λογοκρισίαν.
Τα πάθη μου, του λάθη μου ποιός θα τα συγχωρέσει .... εντός του άλατος ζημιά κάν' το νερό σαν πέσει.
Εγώ είμ' ο νεροκόκορας κι είν η ΕΛΜΕ τ' αλάτι, είναι αργά πια, δεν μπορεί για αυτό να γίνει κάτι...
Είναι μια ώρα δύσκολη να βλέπεις τι δεν πρέπει ... ότι κι αν πω θα το λουστώ και πέστε μου ότι πρέπει.
κι ας φάω και την ουρά μου, εγώ ο Γάιδαρος... που ' πα τον νεροκόκκορα (εμέ ξανά) Κεφάλα...
κι ας φάω και την ουρά μου, εγώ ο Γάιδαρος... που ' πα τον νεροκόκκορα (εμέ ξανά) Κεφάλα...
Δημοσίευση σχολίου