Απεργία με σφιγμένα τα δόντια

Φαίνεται ότι υπερεκτίμησα τις προθέσεις των συναδέλφων μας. Τις παραμονές της τελευταίας απεργίας (στις 13. Φεβρουαρίου) είχα την αίσθηση ότι απεργούν σιωπηλοί και ήρεμοι. Σήμερα, μετά από τις τελευταίες επισκέψεις μου στα σχολεία, διαπιστώνω μιά οργή. Ποτέ στις ενημερωτικές επισκέψεις του ΔΣ της ΕΛΜΕ δεν είναι οι σύλλογοι διδασκόντων ιδιαίτερα γελαστοί και φιλικοί. Είναι όμως ήρεμοι. Μερικές φορές μάλιστα εκφράζουν μιά συγκρατημένη αισιοδοξία, που οφείλεται ίσως στην ευεργετική επίδραση των ενημερωτικών επισκέψεών μας : οι συνάδελφοι δεν αισθάνονται εγκατάλειψη κι' αυτό τονώνει την αίσθηση της αλληλεγγύης και τη συλογικότητα.

Όμως αυτές τις μέρες οι συνάδελφοί μας είναι οργισμένοι. Οργισμένοι με την κυβέρνηση, οργισμένοι με την ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ, οργισμένοι με την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ, με τα συνδικάτα, με το συνδικαλισμό, ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ!

Είναι αυτή η οργή του αδιεξόδου. Μετά τις επιθέσεις στη δημόσια Παιδεία, στη δημόσια Υγεία, στο πορτοφόλι τους και στο "καλάθι της νοικοκυράς", έρχεται η σποδόμηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Βλέπουν το Κοινωνικό Κράτος να καταρρέει και μαζί μ' αυτό να εξανεμίζονται και οι ελπίδες γιά ένα καλύτερο αύριο γιά τις επερχόμενες γενιές. Βλέπουν την αναγκαιότητα της αντίδρασης, αλλά και την αδυναμία. Βλέπουν τους εαυτούς τους, απεργούς και πάλι, να συγκρούονται με μιά ανυποχώρητη κυρίαρχη πολιτική. Αυτοί που απεργούν, λοιπόν, απεργούν με σφιγμένα τα δόντια, οργισμένοι. Οι άλλοι, που "αναμετρώντας το έχει τους" αποφασίζουν με σφιγμένα τα δόντια, ότι δεν αντέχουν άλλη άσκοπη αιμορραγία, κι' αυτοί εξοργίζονται, που θα πρέπει να πάνε στη δουλειά.

Σε μιά περίοδο που η τόσο ευεργετική συμπόρευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού γιά το όνομα της FYROM δείχνει το δρόμο της ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ, οι κυβερνώντες επιλέγουν γιά το άλλο σοβαρό επίκαιρο ζήτημα, το ασφαλιστικό, ακριβώς ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, δηλαδή την προτεινόμενη "ασφαλιστική μεταρρύθμιση".

Είναι σωστό να θίγονται τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα;
Είναι σωστό να αντιδρούν τα συνδικάτα με απεργίες;
Είναι σωστό να συμμετέχουμε μαζικά στις απεργίες αυτές;
Είναι σωστό να αδιαφορούν οι κυβερνήσεις γιά τις απεργίες μας;
Είναι σωστό να καλούμαστε πάντα να θυσιάζουμε το μεροκάματό μας στο βωμό μιάς αβέβαιης νίκης;
Κι' άν δεν καώ εγώ, άν δεν καείς εσύ, άν δεν καούμε εμείς, πώς θα γίνουνε τα σκοτάδια λάμψη;

Πώς να σταθούμε μπροστά στα δύσκολα αυτά διλήμματα; Και ποιός άραγε να φταίει;

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Αδιέξοδο, μας λέει ο ποιητής. Και πώς να μην οργιζόμαστε όταν πέφτουμε σε αδιέξοδο; Ή μήπως δεν είναι αδιέξοδο;

Άς αξιοποιήσουμε όλοι μας την οργή των συναδέλφων εκπαιδευτικών. Ακόμη κι' άν στρέφεται εναντίον των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι δικαιολογημένη οργή, τα αδιέξοδα δεν ξεφύτρωσαν από μόνα τους μπροστά μας. Έχουν και οι συνδικαλιστές το μερίδιο της ευθύνης τους γι' αυτά. Κι' άν νομίζουμε ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη ώρα ν' αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας, άς φροντίσουμε τουλάχιστον να διατηρήσουμε αυτή την ΟΡΓΗ και να τη μετασχηματίσουμε σε ΟΡΜΗ, που θα μας συντροφέψει στον αγώνα γιά να διορθώσουμε και τα δικά μας Κακώς Κείμενα.

Γιατί σιωπούν;

Σε μιά περίοδο, γιά την οποία λέγεται ότι “το πανελλήνιο βοά...”, διαπιστώνω ότι στο χώρο των συναδέλφων μου δευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών κανένας και τίποτε πραγματικά δεν βοά. Σε μιά περίοδο με κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, με μιά πανελλαδική και πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση προγραμματισμένη γιά τις 13. Φεβρουαρίου, οι εργαζόμενοι στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση σιωπούν. Αυτοί λοιπόν οι συνάδελφοί μου ξέρουν το δρόμο τους και σιωπηλά, κουνώντας ίσως ελαφρά το κεφάλι, τον ακολουθούν. Είναι αποφασισμένοι χωρίς πολλά και μεγάλα λόγια να απεργήσουν και πάλι στις 13. του Φλεβάρη, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην κορυφαία αυτή στιγμή της έκφρασης της βούλησης του λαού.

Αυτή η απλή και βουβή κίνηση, με την οποία ο κάθε συνάδελφος θυσιάζει το μεροκάματό του στον ίδιο βωμό με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους συμπολίτες του, μετασχηματίζεται ξαφνικά σε ένα ηχηρό μήνυμα, σε μιά πανελλήνια κατακραυγή που λέει: “ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ...”. Κι' αυτό ακριβώς είναι το νόημα της απεργίας γιά το ασφαλιστικό : Η ΕΝΟΤΗΤΑ. Γιατί η πεμπτουσία της κοινωνικής ασφάλισης είναι η αλληλεγγύη. Δουλεύουμε και ένα μέρος του μισθού μας το αφιερώνουμε στη γενιά που συνταξιοδοτείται. Κι' όταν έρθει η δική μας σειρά οι επόμενοι θα στηρίξουν εμάς. Και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θέλουμε να μεγαλώσουν μαθαίνοντας να ζούν σ' αυτήν τη ίδια αλληλεγγύη.

Έτσι λοιπόν, σιωπηρά εμείς θα τραβήξουμε το δρόμο της απεργίας, όπως το ξέρουμε κι' από παλιά. Και οι κυβερνώντες θα προσπαθήσουν με πολλά λόγια να μας πείσουν ότι “είναι ανάγκη” να δεχτούμε επιτέλους τις αλλαγές που θέλουν να μας επιβάλλουν. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί σιωπούν. Επί της ουσίας δεν έχουν τίποτε να μας πούν. Αγαπητοί μας κυβερνώντες, τους λέμε εμείς, αφού δεν μπορείτε να διορθώσετε τα πράγματα, αφήστε τα τουλάχιστον όπως τα βρήκατε, μην τα πειράζετε. Μην αγγίζετε τα βασικά κοινωνικά αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εργασίας, μην καταστρέφετε το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, που οι προηγούμενες γενιές με τόσες θυσίες έχουν κατακτήσει γιά χάρη των επόμενων. Στην έκκλησή μας αυτή οι κυβερνώντες δεν μπορούν να δώσουν καμιά αληθινή απάντηση. Γι' αυτό σιωπούν.

ΥΓ.
Και τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ σιωπούν. Ενώ το παρόν ιστολόγιο δίνει ευθέως τη δυνατότητα σε όλους να επικοινωνήσουν και να εκφράσουν τις σκέψεις τους δημόσια, μόνο η Α. Ρογδάκη και η αφεντιά μου προσπάθησαν μέχρι σήμερα να ζωντανέψουν το διάλογο με τους λιγοστούς συναδέλφους που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν μερικές γραμμές σαν σχόλια. Οι άλλοι που βρίσκονται; Γιατί σιωπούν;

Ο σύλλογος διδασκόντων της Μενεμένης

Πηγαίνοντας σήμερα γιά ενημέρωση στα σχολεία της Μενεμένης βρέθηκα μπροστά σε μιά ευχάριστη έκπληξη. Στο Λύκειο ο σύλλογος διδασκόντων είχε μιά σύντομη συνεδρίαση ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη ώρα. Όπως μου είπαν οι συνάδελφοι, αυτή η μίνι - συνεδρίαση είναι τακτική και συγκαλείται κάθε Τετάρτη. Χωρίς μεγαλόστομες διακηρύξεις, απλά και συγκροτημένα το σώμα των διδασκόντων ενημερώνεται, οι συνάδελφοι ανταλλάσσουν τις ιδέες τους, θέτουν τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ζητήματα λειτουργίας του σχολείου και γενικά συνέρχονται γιά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Αυτή η πρακτική συμπίπτει χρονικά και συμβαδίζει με έναν έντονο νεωτεριστικό προβληματισμό που διατυπώθηκε και στο περσινό συνέδριο της ΟΛΜΕ και αναφέρεται στην ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ. Πράγματι ο σύλλογος του Λυκείου της Μενεμένης δεν αφήνει αμφιβολίες γιά το δέσιμο μεταξύ των μελών του, μοιάζει “δουλεμένος” και στιβαρός, ώριμος να αναλάβει την ευθύνη του σχολείου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πώς “δένει” όμως ένας σύλλογος; Πώς μεταπίπτει από την κατάσταση της αδράνειας στην κατάσταση της αέναης κίνησης του νού; Πώς μετατρέπεται από αργοκίνητη μηχανή, που τα γρανάζια της απλά εκτελούν κινήσεις προκαθορισμένες και αμετάβλητες στο πέρασμα του χρόνου, σε ένα δυναμικό και καθημερινά εξελισσόμενο σύνολο σκεπτόμενων και υπεύθυνων δασκάλων;

Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αναγνώριση του σχολείου ως ζωντανού οργανισμού, που βασίζεται πάνω σε δύο στοιχειώδη και πρωταρχικά κύτταρα : το σύλλογο διδασκόντων και τη σχολική τάξη. Αυτά τα δύο μαζί συγκροτούν τον χώρο μέσα στον οποίο συντελείται το καθημερινό παιδαγωγικό γίγνεσθαι και η σχέση μεταξύ τους επικαθορίζει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Ο σύλλογος θα πρέπει να ξεφύγει από το γραφειοκρατικό σφιχταγκάλιασμα της καταγραφής των απουσιών ανά τετράμηνο και να αρχίσει, καταγράφοντας καθημερινά το διδακτικό είναι του, να οραματίζεται το παιδαγωγικό του δέον.

Μόνο τότε θα μπορέσει ο σύλλογος διδασκόντων να καταστεί ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ. Εμείς θα το στηρίζουμε και θα ενθαρρύνουμε όλους τους συναδέλφους να καθιερώσουν κατά το παράδειγμα του Λυκείου της Μενεμένης τακτικές άτυπες παιδαγωγικές συνεδριάσεις. Και άν νομίζει κανείς ότι η παιδαγωγική συνεδρίαση δεν έχει πρωτευόντως συνδικαλιστικό περιεχόμενο, τότε αναρωτιέμαι τί να είναι άραγε σημαντικότερο γιά το συνδικαλισμό από τους όρους με τους οποίους ο καθένας μας υλοποιεί την εκπαιδευτική πολιτική.

Habemus papam

Χτές το βράδυ, μετά από δεκαπενθήμερη ανάπαυλα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, συνεδρίασαν για πρώτη φορά τα νεοεκλεγέντα διοικητικά συμβούλια των πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Το ζητούμενο; Πρώτ' απ' όλα ποιοί θα εκλεγούν πρόεδροι και δευτερευόντως οι αντιπρόεδροι, γραμματείς και φαρισαίοι. Το αποτέλεσμα; Θλιβερή συναλλαγή της ΔΑΚΕ με την ΠΑΣΚ. Η παράταξη που σημείωσε τη μεγαλύτερη απώλεια ψήφων κατά τις εκλογές του Δεκεμβρίου, η ΠΑΣΚ, που στην Ε' ΕΛΜΕ μόλις και μετά βίας εξέλεξε δεύτερο σύμβουλο από τη δεύτερη κατανομή, κατόρθωσε να αναδείξει πρόεδρο με τις ψήφους της ΔΑΚΕ, αποκλείοντας την μέχρι σήμερα απολύτως επιτυχημένη πρόεδρο Άννα Ρογδάκη της Αγωνιστικής Συνεργασίας. Το αντίτιμο της συναλλαγής; Η παραχώρηση των ψήφων της ΠΑΣΚ προς τη ΔΑΚΕ στις άλλες ΕΛΜΕ, ώστε να εκλεγούν οι πρόεδροι της ΔΑΚΕ και να αποκλειστούν κατά το δυνατόν οι υπόλοιποι.

Σημεία των καιρών; Αδυναμίες του συστήματος ανάδειξης των οργάνων; Αποτυχία της πολιτικής αντίληψης, που θέλει το μαζικό χώρο του συνδικάτου αυτόνομο και ανεξάρτητο από τα πολιτικά κόμματα; Μήπως είναι όλα αυτά πικρές αλήθειες, που δεν τολμούσαμε μέχρι χθές να τις ακουμπήσουμε;

Γιατί θα πρέπει αίφνης να αναδειχτούν πρόεδροι οι πλέον ασήμαντοι, οι απόντες από τη ζωή του σωματείου, οι αμέτοχοι στους αγώνες του κλάδου, οι συνοδοιπόροι της εξουσίας στη λεωφόρο του νεοφιλελευθερισμού, οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των πάντων; Πως μπορούν να σταθούν πρώτοι μέσα σ' ένα εκπαιδευτικό κίνημα εκείνοι ακριβώς που καταψήφισαν τις αποφάσεις του συνεδρίου του; Ή μήπως αυτή ακριβώς ήταν η σκοπιμότητα της επιτευχθείσης συναλλαγής μεταξύ ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, δηλαδή να εμποδιστεί με κάθε πρόσφορο τρόπο η υλοποίηση των αποφάσεων του κλάδου;

Άς είναι έτσι λοιπόν, όπως το καθόρισαν τα μικρά χθεσινά ψηφοδέλτια, που στο τέλος των ψηφοφοριών κάηκαν στη σόμπα της ΕΛΜΕ, αναδίδοντας ένα αραιό καπνό από την καμινάδα, ανίσχυρο γιά να ζεστάνει τις καρδιές μας και τις μηχανές του κινήματος, έναν καπνό που απλά και μόνο σηματοδοτεί την σιδερένια απόφαση των δύο κυβερνητικών παρατάξεων να καταπνίξουν κάθε προσπάθεια αυτονόμησης του εκπαιδευτικού κινήματος. Εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε καλά ότι Η ΕΛΜΕ ΔΕΝ ΙΣΟΥΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ. Ξέρουμε ότι οι συνάδελφοί μας μαθαίνοντας τα νέα θα κουνήσουν και πάλι το κεφάλι τους, θα σταθούν κριτικά απέναντι στην εξέλιξη αυτή και θα συνεχίσουν σιωπηρά και υπομονετικά το έργο τους. Ξέρουμε ότι αντιστέκονται και περιμένουν. Περιμένουν την επόμενη ευκαιρία γιά να δείξουν ότι – ανεξάρτητα από το πρόσωπο και την κομματική ταυτότητα του προέδρου – Η ΕΛΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, οι στρατευμένοι εργαζόμενοι στη δημόσια εκπαίδευση, οι μάχιμοι της καθημερινής πράξης.